Profesor Per Ingvar Brånemark

W pierwszej części artykułu opisaliśmy problemy, z jakimi borykali się starożytni i średniowieczni prekursorzy chirurgii stomatologicznej. Przedstawiliśmy również historię przełomowego dla implantologii odkrycia, dokonanego przez profesora Per- Ingvara Brånemarka. Było nim zastosowanie tytanu jako materiału do wykonywania implantów, świetnie integrujących się z naturalnymi tkankami ciała.

Nie wszystko jednak przebiegało tak gładko, jak z początku mogło się wydawać. By kość w trwały sposób przyrosła do tytanowej powierzchni implantu, musi zaistnieć szereg koniecznych warunków. Jednym z nich jest sterylizacja , jednak ona nie wystarczy – niezbędna jest pełna dekontaminacja – usunięcie wszelkich obcych ciał i substancji z powierzchni wszczepu. Łoże implantu w kości powinno być wykonane niezwykle precyzyjnie, przy możliwie najmniejszym uszkodzeniu tkanki, w celu ścisłego dopasowania implantu. By kość wokół wszczepu mogła się zregenerować i połączyć z powierzchnią implantu, potrzebny jest też czas.

Mechanizmy kotwiczenia przed odkryciami Brånemarka

Oczywiście historia nowoczesnej implantologii nie rozpoczęła się od odkrycia profesora Brånemarka. Długo przed nim podejmowano mniej lub bardziej udane próby wynalezienia skutecznego mechanizmu zakotwiczenia dla protez dentystycznych. Należały do nich konstrukcje osadzone na kości szczęki, pod tkanką okostną. Z kolei inne pomysły sprowadzały się do zminimalizowania powierzchni styku implantu z kością. Popularne były także konstrukty śródkostne, występujące w wielu odmianach. Wiele z nich z powodzeniem spełniało wyznaczone im funkcje, z kolei inne okazywały się wysoce zawodne i przynosiły swoim wynalazcą złą sławę. Niestety, w dobie prekursorów implantologii wyniki leczenia były niezwykle trudne do przewidzenia.

Osseointegracja (osteointegracja) implantu

Na czym polega poprawna osseointegracja implantu ?

Waga odkryć Brånemarka polegała przede wszystkim na tym, że naukowiec starał się w pełni zrozumieć naturalny proces gojenia tkanki już po wszczepieniu tytanowego ciała obcego.
Spreparowane łoże implantu w oczach Szweda było raną zadaną organizmowi, tak więc celem nadrzędnym było zminimalizowanie uszkodzenia tkanek. Nie bez znaczenia była tu wysoka biokompatybilność tytanu a także jego odporność na uszkodzenia mechaniczne i korozję. Chodzi o to, by organizm nie traktował implantu jak ciała obcego. W pełni udana osseointegracja oznacza całkowity zrost żywej tkanki kostnej z powierzchnią tytanowego wszczepu. Połączenie to musi być zdolne do znoszenia określonych sił i obciążeń, stale działających w jamie ustnej.
Przełomowe osiągnięcia Branemarka otworzyły drogę wielu współczesnym rozwiązaniom stosowanym w chirurgii stomatologicznej, takimi jak np. implanty bikortykalne. Ich podstawowe zalety to bardzo wysoka biokompatybilność przy jednocześnie niskiej inwazyjności metody. Choć nie bezpośrednio, implanty w 3 dni wiele  zawdzięczają XX- wiecznym eksperymentom  szwedzkiego naukowca.