Lato. Długie, słoneczne dni i krótkie, ciepłe noce. Na wakacje czekamy cały rok.
Światło słońca na wiele sposobów pozytywnie wpływa na nasze zdrowie i samopoczucie, między innymi poprzez nasilenie syntezy naturalnej witaminy D. Jednak co za dużo to niezdrowo. Nadmiar słońca może prowadzić do poparzeń, przebarwień skóry a także nowotworów. Skutecznym sposobem zapobiegania tym schorzeniom jest używanie kremów z filtrem UV. Jednak najnowsze badania wykazały, że niektóre składniki zawarte w popularnych kremach przeciwsłonecznych mogą być potencjalnie niebezpieczne dla naszego zdrowia.

Ważne badania

Badania opublikowane w dzienniku Amerykańskiego Stowarzyszenia Medycznego skupiły się na czterech substancjach powszechnie stosowanych w kremach przeciwsłonecznych. Są to:

  • awobenzon
  • oksybenzon
  • oktokrylen
  • ecamsule

24 osoby dorosłe poddane zostało badaniu którego celem było określenie, jak dużo substancji chemicznych zawartych w kremie zostało wchłoniętych przez organizm a także  jak długo ich obecność utrzymuje się w organizmie,  w sytuacji wymagającej intensywnego wykorzystania środków ochrony przeciwsłonecznej.
Badanie polegało na stosowaniu przez uczestników kremu przeciwsłonecznego cztery razy dziennie, na 75% powierzchni ciała, przez okres czterech dni. Uczestnicy zostali podzieleni na grupy, z których każda otrzymała preparat zawierający inną kombinację aktywnych składników ochrony przeciwsłonecznej w formie kremu, płynu lub sprayu.

Nie było zaskoczeniem, że że stężenie substancji aktywnych z każdym dniem stosowania kremu stopniowo wzrasta. Okazało się jednak, że już po zaprzestaniu stosowania preparatu we krwi utrzymywały się stałe stężenia aktywnych substancji chemicznych.

Wszystkie substancje zawarte w filtrach przeciwsłonecznych do pewnego stopnia są wchłaniane przez naszą skórę. Okazuje się jednak, że gęste białe kremy są mniej podatne na ten proces niż lotiony i aerozole, które często zawierają alkohol, mogący przyspieszać proces przenikania substancji aktywnych do krwi.

We wnioskach naukowcy stwierdzili, że:

„ Wchłanianie aktywnych składników preparatów ochrony przeciwsłonecznej potwierdza potrzebę przeprowadzenia dalszych badań klinicznych.  Jednocześnie wyniki te nie wskazują, że ludzie powinni unikać stosowania tego typu preparatów. ”

Kontrowersje

Zdaniem recenzentów badanie to miało dwa poważne ograniczenia, z których największym był fakt, iż zostało przeprowadzone w warunkach laboratoryjnych. Oznacza to ni mniej ni więcej, że żaden z uczestników badania nie był narażony na wpływ wysokiej temperatury, światła słonecznego i wilgoci. Są to czynniki o potencjalnie dużym wpływie na tempo wchłaniania składników aktywnych zawartych w kremie UV.

Niebezpieczny oksybenzon

Environmental Working Group (EWG) w Waszyngtonie dokonał przeglądu danych dotyczących dziewięciu substancji aktywnych, najczęściej stosowanych w środkach ochrony przeciwsłonecznej.

„Badania laboratoryjne wskazują, że niektóre chemiczne filtry UV mogą naśladować działanie hormonów. Problemem są także alergie skórne wywołane stosowaniem środków ochrony przeciwsłonecznej, co rodzi ważne pytania dotyczące konsekwencji dla zdrowia ludzkiego wynikających z częstego stosowania tych środków”  – stwierdza EWG na swojej stronie internetowej .

Ze wszystkich substancji używanych do produkcji preparatów przeciwsłonecznych najbardziej niepokojący wpływ na organizm wydaje się wywierać oksybenzon. Badanie z 2017  roku wykazało, że oksybenzon może powodować reakcje alergiczne skóry, a także wchodzić w reakcje z chlorem, powszechnie stosowanym na basenach do utrzymywania czystości wody. Inne badania wykazały, że jest to składnik potencjalnie zaburzający gospodarkę hormonalną organizmu, ze względu na swoje podobieństwo strukturalne do estrogenów.

Co jest bezpieczne?

Spośród wielu substancji stosowanych obecnie w filtrach przeciwsłonecznych  tylko dwa składniki wydaja się być bezpieczne : dwutlenek tytanu i tlenek cynku.

Bibliografia:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29086472 
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/29981751
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5615097/